Week 18-21 Familie en vakantie!

Zo, hoog tijd voor een nieuw verhaal. Ik had de laatste weken even te veel te doen om te schrijven, dus nu komt het allemaal in een keer. Bereid je maar voor dus.

Mijn dipje na de Galapagos ging over in een of andere ziekte, niet zo erg maar ik had wel de hele tijd buikpijn enzo. Ik baalde wel, want ik was er best wel trots op dat ik in 4 maanden Ecuador nog helemaal niks had gehad. Maargoed, toen Mutti en Wim aankwamen op 13 december was ik dus niet superfit, dat was wel vervelend. Het was aan de ene kant wel raar om ze weer te zien, maar aan de andere kant... Het was ook net alsof ik de dag ervoor nog met ze had gegeten ofzo. Ik vond het leuk om ze rond te leiden door Quito, ze waren wel enthausiast en ze keken naar hele andere dingen dan ik. De bomen bijvoorbeeld, die bleken heel bijzonder te zijn. Dus als je nu bij ze op de koffie gaat om foto’s te kijken dan kun je een hele reeks bomenfoto’s verwachten.
Twee dagen later gingen we naar Otavalo, het was namelijk weekend dus ik had geen school en Otavalo is toch wel een interessant stadje in Ecuador, aangezien daar allemaal kleine inheemse mensjes enzo zijn. Helaas was ik nog steeds ziek dus ben ik het grootste deel van het weekend in het hotel gebleven, terwijl de ouderen aan het wandelen waren. Gelukkig vermaakten zij zich wel. Maandag gingen ze samen verder reizen door Ecuador en ik had weer school. Het was nogal rustig op school aangezien de meesten al vakantie hadden, dus ik zat vaak met alleen Claudia en een leraar in een klas. Het vervelende van de week was dat we afscheid moesten nemen van Sabrina en Maude. In de loop van deze week werd ik wel weer helemaal beter. Vrijdag de 21ste was de laatste dag voor mijn vakantie en ’s avonds laat kwamen Willem en Frederieke aan, na een enorm lange reis met ook nog wat vertraging, dus die heb ik naar hun hotel gebracht en daarna ben ik naar mijn huis gegaan om te slapen. Dus zaterdag was ik weer de rondleider, hebben we lekker door de stad gelopen en verhuisde ik ook naar het hotel. Ik was overigens deze week nog geïnterviewd door de krant, en in het weekend stond er een groot artikel met kleurenfoto’s in El Comercio, een van de grooste kranten van Ecuador, over hoe wij buitenlanders kerst doorbrengen in Ecuador. Volgens mij mocht de interviewster mij niet meer nadat ik had gezegd dat ik de kerstbomen hier zo lelijk vond, omdat ze hier állemaal nep zijn, maar ze had het wel in de krant geschreven.
Zondagavond gingen Willem, Frederieke en ik met mijn leuke, gekke en erg vrolijke vriendinnetje Maki eten, en het was een erg grappige avond, zoals alle momenten met Maki. Willem en Frederieke vonden haar ook geweldig. De dag erna kwamen Mutti en Wim ook weer in Quito en was het kerstavond, dus gingen we op zoek naar een restaurant. Helaas was Wim behoorlijk ziek, dus die ging halverwege de avond terug naar het hotel. (Voor wie zich nu zorgen maakt, 2 dagen later was het weer helemaal over, maar hij had wel een parasiet en een of andere bacterie gehad volgens de dokter.)
Maar een restaurant vinden op kerstavond bleek nog niet eens zo makkelijk. We lieten ons eerst met een taxi naar de Mariscal brengen, waar alle restaurants zijn, maar daar bleek bijna alles dicht te zijn. Dus gingen we weer terug naar een restaurant vlakbij de school dat open was, maar dat was al vol. Dus liepen we een hele tijd wat rond door ‘gevaarlijk’ Quito, maar zelfs de rovers waren mild op kerstavond, want we werden niet beroofd. Alle restaurants die we tegenkwamen waren dicht, dus uiteindelijk belanden we in onze oude kleren bij het Sheraton, dat had nog plek dus hebben we kerstavond doorgebracht tussen de nette mensen in het Sheratonrestaurant. Maar zelfs dat is niet duur in Quito.
De volgende ochtend begon het dan, onze zesdaagse jungletour! We vlogen naar Coca, een stadje in de jungle. Daar wachtte onze gids José ons op en kregen we wat instructies enzo, waarna we met een bus verder de jungle in gingen, over een weg die je af en toe moeilijk een weg kon noemen. Een keer moest iedereen uit de bus om hem door de modder te duwen. Na 3 uur veranderden we van vervoersmiddel. Vanaf nu gingen we met alle spullen voor 5 dagen, 4 gidsen en onze familie in een grote kano. Het was al donker toen we op onze eerste kampeerplek aankwamen, maar net toen de tenten stonden, moesten we daar alweer weg, want er kwam regen aan en dan zou de kampeerplek wel eens helemaal kunnen overstromen. De rivier kan namelijk in een uur wel 3 meter stijgen! Dus voeren we een klein eindje verder tot aan het terrein van een gemeenschap huaorani indianen, waar we konden kamperen. Dat was erg leuk, want ze hadden net die avond een feest en daar gingen we ook even kijken, en toen hebben we de hele tijd met ze gedanst. De jonge mensen konden ook Spaans praten, dus dat was leuk en ze waren erg geïnteresseerd. Het schijnt wel dat je heel goed op je spullen moet letten hier, want ze willen alles hebben en onze gids José kon ’s nachts bijna niet slapen om al onze spullen te bewaken. De mensen zijn heel aardig, maar je moet geen ruzie met ze krijgen, want dan maken ze je dood.
De tweede dag gingen we wat meer bij deze gemeenschap kijken. De meeste mensen zitten gewoon de hele dag wat te chillen hier en af en toe gaan ze jagen ofzo. Ze hadden ook net een baby tapir gevangen. Die maakte een enorm geluid en daarmee probeerden ze de moeder te lokken. Later op de dag hadden we onze spullen weer ingepakt en gingen we verder in de kano, op naar de volgende kampeerplek. De kanotochten waren elke keer prachtig, je ziet echt vanalles. Aapjes, papegaaien en andere kleurrijke vogels, anacondas, enz. Verder hebben we nog piranhas gevist en gegeten, een anaconda gevangen, gewandeld, gezwommen, enz. Eerst dacht ik, ik ga echt niet zwemmen in die bruine rivier met al die anacondas, piranjas, krokodillen en andere enge dieren, maar aangezien je toch ergens je douche moet nemen... En tijdens het zwemmen zagen we die dieren gelukkig niet!
We hebben een geweldige week gehad, zelf Willem die eerst helemaal geen zin had in dat primitieve gedoe van kamperen zonder douche en wc enzo, vond het leuk. Dat kwam ook door de crew, ze waren fantastisch en we konden het erg goed met ze vinden. José, de gids van 27, geboren in de jungle maar hij was geen rare indiaan ofzo. De kok, Churi, wist midden in de jungle elke maaltijd prachtig op te maken en was ook erg leuk. Een hulpje van 15, Antonio, lief jongentje, en dan was er Bartolo van 20, een huaorani indiaan. Hij was heel interessant, want voor hem was de buitenwereld nog steeds vreemd. Het was net Mogly van the jungle book als hij in de jungle was. Hij had ook wat rare sociale gewoontes.
Toen we weer terug waren in Coca sliepen we nog een nacht in een hotel. De volgende dag gingen we weer met José, Churi, Bartolo, Antonio, een vriend van hun en het nichtje van José (voor Willem, ideetje van José) op stap, hoewel dit volgens mij helemaal niet in de reis was inbegrepen. Maar iedereen vond het gewoon leuk. Om 15:00 vertrok ons vliegtuig, en een kwartier van te voren kwamen we op het vliegveld aanrennen, we waren dus een beetje laat, maar we haalden het! Alleen wilde niemand eigenlijk afscheid nemen. Een half uur later waren we alweer in Quito, om meteen door te gaan naar Baños. Daar had Frederieke nog elke dag contact met José, en werd ik de hele tijd gebeld door Antonio. (Ik weet niet wat ik met rare leeftijden heb, onze Galapagosgids van 30 trok ik ook al aan.) Dat tussen Frederieke en José was wederzijds, meer hierover in de volgende alinea. Eerst namelijk nog even over Baños, hier bleven we 3 nachten en vierden we oud en nieuw. Dat gaat hier een beetje anders. Veel families, organisaties en andere groepjes maken een levensgrote (of grotere) pop die iets van het oude jaar voorstelt, en ze stoppen we soms wat vuurwerk in en om 12 uur ’s nachts worden die allemaal verbrand op straat. Dit alles bekeken we vanuit een bar terwijl we coctails aan het drinken waren met onze hele familie, dus incl de 'oudere jongeren', heel gezellig. Op een zeker ogenblik gingen de hoogvolwassenen naar het hotel en een tijdje later wij ook. Verder hebben we in Baños o.a. op quads gecrossed (zonder Mutti en Wim), geraft (zonder Wim, die nog steeds een trauma heeft van het raften in Noorwegen waarbij hij zijn voet kneusde), en ons laten masseren met hete stenen. Woensdag gingen Frederieke, Willem en ik terug naar Quito en bleven M&W nog even in Baños. Vanuit de bus hadden we nog een mooi uitzicht over de actieve vulkaan die elke 10 minuten weer enorme donkere rook uitspuit. Het verblijf in Baños is vanwege deze vulkaan ook op eigen risico.
We kwamen ’s avonds aan in Quito en de volgende dag kwam José ook naar Quito gevlogen. Hij en Frederieke misten elkaar namelijk wel heel erg. Dus vanaf toen hebben we alles met z’n vieren gedaan. ’s Middags gingen we naar Mitad del Mundo en ’s avonds uit eten en op stap. De volgende morgen lag ik nog in bed toen ik werd gebeld door Bartolo. Hij en zijn broer waren namelijk ook net in Quito aangekomen om iets te laten repareren en hij vroeg vanuit een telefooncel wanneer ik kwam. Dus Willem en ik snel douchen en op zoek naar Bartolo en zijn broer. En hoe hilarisch om met hen in Quito te zijn. Ze zijn superklein, totaal niet aan de stad gewend en tamelijk wereldvreemd. Dus we liepen wat met ze rond en een tijdje later belden Frederieke en José om te vragen waar we waren, en die lachten zich dood toen ze hoorden dat we met Bartolo en zijn broer waren. Ze kwamen ook en we gingen met z’n zessen lunchen. ’s Middags moesten Bartolo en zijn broer wat andere dingen doen en gingen wij bij wat shoppingmalls langs. ’s Avonds belden ze weer, Bartolo had namelijk een mobieltje gekocht en ze wilden wel weer met ons eten. Dus we gingen bij een goed restaurant in een shoppingmall eten, en de twee keken volgens mij hun ogen uit in die shoppingmall. Toen we in een lift gingen, snapten ze het niet meer helemaal denk ik. In ieder geval leek het erop alsof ze nog nooit een lift hadden gezien. “Wooeee, waauw!!”
Zaterdag gingen we paardrijden, dit hadden we in Nederland al geregeld maar we hadden de dag ervoor nog even geregeld dat José ook meekon. Het was hoog op een berg dus we kregen warme leren broeken met dierenhuiden en dikke ponchos over onze kleren aan. Het was een fantastische tocht, hoog over de bergen met uitzicht op andere bergtoppen en de besneeuwde vulkaan Cotopaxi. Alweer een geweldige dag dus, maar wel de laatste in dit lieve gezelschap want de volgende dag (vandaag, zondag) moesten we naar het vliegveld om Willem en Frederieke alweer uit te zwaaien! José en ik waren helemaal triest toen we terug gingen. Later op de dag ging José ook weer naar huis dus bleef ik alleen over. Heel saai dus. Dus ging ik maar naar huis om wat met mijn nieuwe kamergenootje te doen: Tanja (17) uit Zwitserland.
En morgen begint school weer.
Voor foto's, zie http://joosfeenstra.mijnalbums.nl (ww: joos) of
http://www.mijnalbum.nl/Album=V3CKAHS4