Twee nieuwe avonturen

Avontuur 1

Afgelopen weekend hadden Grytsje en ik een tripje geboekt naar de Ausangate, een 6400 meter hoge berg in de omgeving. We zouden met z’n tweeën en een gids en 3 paarden 3 dagen rondtrekken. De (luxe)paarden gingen mee om onze bagage en ons te dragen als we door de hoogte geveld zouden worden. De eerste nacht zouden we in het huis van Felipe (de gids) slapen, de tweede nacht in het huis van zijn ouders. Al met al vertrokken we met een zeer romantisch beeld van wat deze reis zou gaan worden.
Mijn familie knuffelde me bijna dood voordat ik vertrok, en ze zouden voor me bidden tot god, en de heilige maagd Maria (die zou mij als vrouw beter begrijpen als ik eenzaam op een berg zou zijn) en ik moest beloven dat ik voor elke wandeling een kruisje zou slaan en heeeeeel voorzichtig zou doen. Best schattig.
Het bleek helaas iets anders te gaan dan verwacht. We ontmoetten Felipe toen hij ons van de bus ophaalde, en daar ging het al mis. Felipe bleek niet erg gezellig, hij zei namelijk bij voorkeur helemaal niks. Wel antwoordde hij kort op onze vragen. Felipe had ook nogal haast het hele weekend, en vond het maar niks dat wij wilden wandelen. Liever had hij ons de hele reis op de paarden, want dat ging sneller. De eerste nacht sliepen we bij een boerenfamilie op een prachtige berg in the middle of nowhere, met zijn tweeën in het eenpersoonsbed van het zoontje. Aangezien het ’s nachts stervenskoud was en wij in een lemen hutje met gaten sliepen was dit ruimtegebrek niet zo erg. Natuurlijk moest ik ’s nachts naar de wc (een gat in de grond verderop op het erf), maar toen ik de deur van ons hutje opende stonden er 2 lama’s voor mijn neus met un hoofden naar binnen te luren en ontwaakte ook de hond blaffend en grommend, dus durfde ik niet meer... De volgende dag trokken we verder. Felipe ver voor ons uit met een razend tempo. De omgeving was waanzinnig mooi,maar erg veel tijd om ervan te genieten kregen we niet. Opeens waren we Felipe en de paarden kwijt. We stonden bovenop een berg en in de verste verte was geen mens te bekennen. Rechts was een dal met een meertje geheel omgeven door hoge bergtoppen, links waren meer bergen waarachter je niet kon kijken. We besloten linksaf te gaan, omdat we ons konden herinneren dat we in die richting eerder huisjes hadden gezien. Na anderhalf uur zoeken, roepen, met honger en kou (Felipe had al onze bagage op de paarden, en inmiddels hadden we alle mogelijke scenario’s al besproken) zagen we in de verte twee lokale mensen lopen. Ze wezen ons de richting die we op moesten lopen om bij een dorpje te komen. We waren redelijk opgelucht... Even later zagen we ineens Felipe weer achter ons lopen! De sukkel deed net of er helemaal niks geks was gebeurd. De sfeer werd er in ieder geval niet optimaler van. We sliepen in het koudste pauperhostel ooit en de volgende dag zijn we terug gelopen naar de bewoonde wereld waar we de bus terug naar Cusco namen. Daar hebben we onze ervaringen aan het reisbureautje verteld, die nogal verbaasd waren omdat ze altijd goede ervaringen met Felipe hadden gehad. Het leek wel of zij het over heel iemand anders hadden. Om dit te checken hebben we onze Felipe beschreven en foto’s laten zien en wat blijkt... Het was hun Felipe niet! Een of andere weirdo had zich voorgedaan als hun gids.
Toen mijn familie dit verhaal hoorde werd ik wederom doodgeknuffeld en waren ze ervan overtuigd dat de heilige maagd Maria mijn leven had gered.

Avontuur 2.
Vorige week werden Grytsje en ik in het winkelcentrum gevraagd of we als model wilden optreden bij de opening van een Duits carwash bedrijf in Cusco. Dit leek ons vrij hilarisch, voornamelijk omdat we een volledige make over zouden krijgen en dit alles ook nog riant betaald werd. Met nog een vriendinnetje en een Amerikaans meisje werden we volledig omgetoverd tot modellen en moesten we ons in strakke pakjes hijsen om tijdens een feestje op alle foto’s en filmpjes te verschijnen en de hele avond te glimlachen. Wat er zo bijzonder aan ons was begrijpen we nog steeds niet, maar íedereen wilde met ons op de foto. Het was een vrij geniale avond ware het niet dat onze 20cm hoge naaldhakken mij het lopen onmogelijk maakten. Foto’s zullen binnenkort op facebook verschijnen.