Week 4-5, mijn eerste bericht als volwassene

Ik heb het gevoel dat ik hier nog maar net ben en dat ik ook al weer bijna naar huis moet. In Ecuador voelde ik me na een week alsof ik er al een maand was, hier niet. Ik weet niet helemaal waar dat door komt, maar ik kan wel wat dingen bedenken. Ten eerste doe ik hier veel minder speciale dingen elke dag. Vooral de weekenden zijn anders, ik ben Sydney nog steeds niet uit geweest! Ten tweede wen je minder snel aan mensen als die steeds weer veranderen, komen en weggaan. Zo heb ik inmiddels al 4 verschillende “vaste” leraren gehad in 5 weken, aangezien ze dan weer een nieuwe baan hebben, dan weer op vakantie gaan, enz. Komende week weer een nieuwe leraar. De manier waarop de studenten hier met elkaar omgaan is vergeleken met in Quito nogal oppervlakkig. Het is leuk om dingen te doen met zoveel verschillende mensen, maar ik heb wel een paar echt goede vrienden nodig merk ik. Op dit moment is dat Frida, 16, Zweden. Maar ik zie dat over een paar weken ook wel weer veranderen. Zo gaat dat hier.

Donderdag 20 maart hield ik mijn verjaardagsfeestje. Om dat zo Australisch mogelijk te doen, hadden we bedacht de bbq erbij te pakken. Ik had 5 mensen van school uitgenodigd, maar Flick, mijn gastzusje, had blijkbaar andere plannen. Deze werden me al snel duidelijk toen de een na de ander het huis binnen kwam lopen en het op een zuipen zette. Uiteraard wist het grootste deel van die mensen niet eens dat ik bestond. Het was dus voornamelijk Flicks feestje maar ik heb me wel vermaakt met mijn vrienden en toen die weg moesten om de laatste bus te halen met de paar vriendinnen van Flick die wel leuk zijn en Frida, die bleef slapen.

Tijdens het paasweekend was Merryl, mijn gastmoeder, met een vriendin op vakantie en Lawrence was er ook niet, dus het was voornamelijk Flick en ik thuis. Merryl had me 100 dollar gegeven om eten voor mezelf van te betalen, wat ik nogal veel vond. Als ik toch niet veel te doen heb, hou ik erg van koken dus ik greep mijn kans om wat nieuwe recepten uit te proberen. Na een paar dagen had ik Flick nog bijna niet gezien, dus stelde ik voor om die avond te koken, zodat we dan samen konden eten. Dus na anderhalf uur in de keuken (ik ben niet zo snel...) had ik een soort op lasagne lijkend iets gemaakt wat wel heel erg lekker was moet ik zeggen. Maargoed, toen ik Flick dus vertelde dat het eten klaar was, schepte ze dit op haar bord en ging ze weer terug naar haar kamer. Echt gezellig dus. Ze kwam me later nog wel vertellen dat ze het erg lekker vond.

Op mijn verjaardag ging ik na school met Frida in “Pancakes on the Rocks” eten, waar we pannenkoeken, crepes, chocola, ijs, room, suiker, bessen e.d. aten tot we niet meer konden. Ik moet zeggen, dit is best een goed dieet, want sinds mijn verjaardag heb ik geen chocola meer gehad! En dat terwijl er meer dan een kilo in mijn nachtkastje ligt. De rest van de middag liepen we wat door de stad, (we moesten shoppen, want nu ik 18 ben kan ik hier uit en dan gaat hier niet in ‘gewone’ kleren) en plotseling hoorde ik: “JOOOOOS!!” Ik keek en zag Maude! Ik zal het even uitleggen. Maude, 25, Frankrijk, woonde bij mij in huis in Quito. Ze studeert nu in Brisbane, 12 uur van Sydney vandaan. Ik wist dat ze die week in Sydney en omgeving zou zijn, maar ik zou haar pas donderdag ontmoeten. Het was toevallig dat we elkaar tegenkwamen, maar zó cool! Na deze ontmoeting ging ik met Frida sushi eten en ’s avonds gingen we naar de bioscoop. Super leuk ook om op deze dag al die berichtjes en telefoontjes uit Nederland te ontvangen, en uit de rest van de wereld.

Mijn verhaal wordt een beetje lang, maar ik heb nog meer te vertellen. In mijn zoektocht naar een windsurf verhuurder was ik eindelijk uitgekomen bij een surf en zeilclub op Balmoral Beach, een harbourbeach in Noord-Sydney. Woensdag ging ik hier maar even een kijkje nemen, om de prijzen, het materiaal en de locatie te checken. Dus liep ik met de eigenaar door het bedrijf om de surfboards en de zeilen te bekijken, tot hij ineens vraagt: “Can you teach?” Heel eerlijk zei ik dat ik geen ervaring heb in lesgeven en dat mijn niveau ook niet zo hoog ligt. Toch ging deze man door met praten over mijn eventuele toekomstige baantje. Ze hadden namelijk een responsible iemand nodig en ik leek hem wel responsible. Dus hij gaf me zijn nummer en ik zou wat van me laten horen. Ik kon niet wachten om “JA!” te roepen, maar ik vond het ook best wel eng, dus ik wachtte tot de volgende morgen en belde hem om te zeggen dat ik het wel wilde. Nu ga ik dus 2 weken windsurflessen geven aan kinderen, vijf hele dagen per week. Aangezien ik geen werkvisum heb kunnen ze me niet betalen, dus mag ik onbeperkt van hun surf en zeil spullen gebruik maken, die normaal gesproken minimaal 50 dollar per uur kosten. Het is echt een droombaantje, maar wel een beetje eng.

Van donderdag tot zaterdag verbleven Maude en haar vriendin in mijn kamer. (handig, een slaapbank..) Ik vond het heerlijk om weer af en toe in het Spaans te kletsen. Vrijdagnacht gingen we natuurlijk op stap! Dat kan namelijk nu ik 18 ben. Frida, die nog maar 16 is, wilde ook wel heel erg graag mee en we hadden al een tijdje als idee dat ze mijn ID-kaart misschien kon gebruiken. Ik was een beetje zenuwachtig vrijdagnacht omdat Frida helemaal niet op mij lijkt en de security soms behoorlijk streng is, maar alles ging goed en alles was leuk.

Nu realiseer ik me dat ik nog maar vijf weken naar school ga hier, want in die twee surfweken moet ik school skippen. Misschien moet ik maar eens wat reisjes buiten Sydney gaan organiseren want straks ben ik al weer in Ijlst!