Week 13 en 14

Afgelopen week was eigenlijk niet zo bijzonder. Een yogalesje op dinsdag en het afscheidsfeest van Carlos die voor 8 jaar naar Duitsland gaat, maar voor de rest geen speciale dingen. Het weekend hebben Sofie en ik vooral gevuld met afleveringen van Prison Break kijken. Nu zijn we dus helemaal verslaafd. Zondagavond besloten we toch nog maar even íets te doen, dus gingen we met z’n drieën (met Maude) een appeltaart maken aangezien onze gastbroer José maandag jarig was. Het moest een Hollandse appeltaart worden maar met de Ecuadoriaanse middelen die we tot onze beschikking hadden was het allemaal wat ingewikkelder. Zo kregen we het meest oude en roestige campingsetje om onze taart in te bakken en moesten we eerst een vuur maken onderin de oven voordat we hem konden gebruiken. Na een tijdje gingen we de appeltaart even controleren en bleek ie helemaal grijs te zijn van de as, erg smakelijk dus. Dus dat hebben we er een beetje af proberen te schrapen, maar de taart bleef grijs. We hebben het dus maar proberen te bedekken met kaneel.....
Maandag was het dus Josés verjaardag. We hadden niet echt verwacht dat we uitgenodigd zouden zijn, aangezien dat nooit het geval is als er iets te vieren valt. We zouden dus onze taart geven en weer gaan, toen José zei: jullie blijven hier vanavond. Erg fijn om dat even van te voren te horen, want nu hadden Sofie en ik net onze debiele Ecuadoriaanse kleren en pantoffels aan en die konden we dus niet meer verwisselen. Dus we liepen er de hele avond nogal idioot bij, wat wel weer lollig was. Als er geen chocoladetaart was geweest, was het nogal een verspilde avond geweest want de familie en de gasten lagen werkelijk de héle avond dubbel om grapjes die wij natuurlijk niet begrepen en niemand nam even de moeite om ook maar iets te gaan uitleggen.
Wat andere dingen over mijn nogal vreemde familie. Ze hebben een paar erg rare gewoontes, zo slapen Maria en José (moeder en zoon) in hetzelfde bed. We snappen hier niet zoveel van, aangezien José al 27 ofzo is. Als hij overdag met zijn vriendin (ook Maria genaamd) in datzelfde bed ligt, gaat Maria de moeder naar de kamer van de dochter, overigens ook Maria genaamd.
Toen we de appeltaart aan het bakken waren kwamen we erachter dat José en Maria (de kinderen) werkelijk helemaal níks van de keuken weten. We vroegen ze beide waar de aluminiumfolie lag, en beiden antwoordden: geen idee, ik kom nooit in de keuken behalve bij de magnetron. En ze zijn volgens mij 27 en 32 jaar.
Verder verstoppen ze wegens onbekende redenen het toiletpapier, en nu ook de jam en de chocolademelk voor ons.

Deze week hadden we verder een Taichi-lesje en dit weekend zijn de meesten naar Otavalo. Aangezien wij daar al geweest waren, besloten we vandaag, zaterdag, maar weer eens rustig aan te doen. Op de volgende manier: we (Sabrina, Nina en ik) gingen met de bus naar de Mariscal om uitgebreid te ontbijten, vervolgens terug met de bus om een plaats te zoeken waar we gemasseerd konden worden. Dus, een supergoede massage gehad en omdat er ook een kapper aanwezig was, liet ik m’n haar ook maar even knippen. Vervolgens ontdekten we een ijssalon die zelfs de min12 verslaat!! Ooh, wat een goddelijk ijs. (En het goede nieuws is, het is maar 10 minuten lopen vanaf mijn huis!) Vervolgens gingen we wat rondwandelen in het park en maakten we een ritje in een toeristisch treintje. Allemaal erg relaxed dus. Wat minder relaxed was toen Nina en Sabrina aan het einde van de dag afscheid moesten nemen. Sabrina gaat namelijk nu 2 weken naar Peru en aangezien Nina volgende week alweer terug naar Belgie gaat, zien ze elkaar niet meer. Zelfs ik moest bijna huilen, terwijl er voor mij helemaal nog geen afscheid was.

Zondag:
Zondag waren we, Maude, Pauline, Jannik en ik, uitgenodigd door Irene, een Ecuadoriaans meisje, om te lunchen in haar ouders huis en vervolgens mee te gaan paardrijden. De lunch was echt heerlijk, en heel uitgebreid (“Willen jullie de wodka puur of met papaya?”), en het huis was erg eeh... voor rijke mensen. De ouders waren enorm geïnteresseerd in ons en vriendelijk en we zijn meteen ook uitgenodigd voor een feest op vrijdag (van die ouders dus). Na een tijdje gingen we dus naar een militaire zone ofzo in het Noorden van Quito om te paardrijden. De paarden waren gigantisch en sterk en heel moeilijk om te besturen! Maar het was wel erg leuk.

En zo zit ik alweer op de helft van mijn tijd hier, wat echt heel erg snel is gegaan.

En voor de foto's, zie: http://www.joosfeenstra.mijnalbums.nl
wachtwoord: joos