Week 10, theater, concert, fietstocht, wc-papier

Week 10
Vrijdag 19 oktober:
Wat kan een grote stad toch leuk zijn. Woensdagavond gingen Sofie en ik met Sabrina, Claudia en Nina wat drinken op plaza Foch, waar het ongebruikelijk druk was. Na een tijdje was er ineens overal theater en dans, op balkonnen, op de daken van de gebouwen, achter de ramen van de huizen en midden in de fontein. Het was net Oerol. Toevallig kwamen we hier onze macholeraar Esteban tegen met zijn vrienden. En toen we later in een coctailbar zaten kwamen we onze activiteitencoördinator Pablo tegen. Quito is toch maar klein. Net als alle Ecuadorianen trouwens, wat errrg handig is tijdens bijvoorbeeld het theater op woensdag of het concert op donderdagavond. Helaas had ik bij dit laatste net de pech dat de énige twee Ecuadorianen die langer zijn dan ik, de héle tijd voor me gingen staan. Maargoed, het was een gratis concert op een plein in het historische centrum waar we heen gingen met een groepje van EF en Pablo met zijn vrienden. Het was een – hier beroemde – Colombiaanse rockband en we bevonden ons tussen alle rock-achtige-uitziende Ecuadorianen, waar ik me behoorlijk gringa (zo noemen ze Westerse mensen hier) voelde! Er werden om ons heen volgens mij wel wat drugs gebruikt, wat hier in Ecuador best raar is aangezien je voor het roken van wiet volgens mij al in de gevangenis belandt. (Dit overkwam een EF student die net weer vertrok voor ik hier kwam.)
De band, Aterciopelados, was eigenlijk heel goed en ze zongen over vrede en milieuvervuiling, en toevallig waren we die middag ook naar een museum over het broeikaseffect enzo geweest. Best cool dat ze er hier aan de andere kant van de wereld ook wat aan proberen te doen, of er in ieder geval mee bezig zijn.
Na het concert hadden we gelukkig snel een taxi gevonden om ons naar het nieuwe centrum te rijden, waar iedereen, aangezien het donderdag was, uitging. Maar ik besloot met Maude, Claudia en Saskia naar een coctailbar te gaan in plaats van een discotheek, aangezien ik de volgende ochtend weer lekker extreem vroeg op moest staan. Ik heb me namelijk aangemeld voor de extra intensieve DELE-examen voorbereidingslessen, wat betekent dat ik nu extra lessen Spaans krijg (en ja, op vrijdagOCHTEND) en vooral een enórme lading extra huiswerk. Ik heb al twee dagen achter mekaar een uur thuis zitten leren en ik heb nog zó veel te doen. Maar ik geloof dat de lessen wel 10 keer zo effectief zijn als de normale meestal saaie en langzame lessen, dus daarom doe ik dit. Ik doe trouwens niet het examen want dat kost nog eens 100 dollar extra.
Maargoed, we zaten dus in de coctailbar waar het op donderdagavond blijkbaar rustig is want we waren weer de enige gringas, wat tot gevolg had dat de bartender/ober om de 2 minuten toevallig langs ons tafeltje liep met een vraag. Het begon heel standaard met waarvoor we in Ecuador zijn, hoe we heten, waar we vandaag komen, enz. Hij bleef maar langslopen en op een zeker ogenblik bedachten we dat de volgende vragen zouden zijn:
1. voor hoe lang zijn jullie hier, 2. hoe oud zijn jullie, 3. wat is jullie telefoonnummer. We zaten er niet ver naast want een minuut na deze speculatie kwam hij met: hebben jullie telefoons? Gevolgd door: voor hoe lang zijn jullie hier? En: wat doen jullie op zaterdag?
Uiteraard hadden we ineens geen telefoons meer en gaan we op zaterdag opeens allemaal naar het plaatsje Baños. Dit was echter alleen van toepassing op Maude. Alsof het nog niet duidelijk genoeg was dat we níet geïnteresseerd waren, kwam de arme jongen later nóg een keer vragen of we echt geen telefoons hadden en wat we zouden gaan doen nadat de bar sloot.

Oja, ook niet onbelangrijk: ik ben deze week voor het eerst in het CHOCOLADErestaurant geweest!! Nu niet allemaal jaloers worden vriendinnetjes... (ook al is daar wel alle reden toe)
Het grote probleem van dit restaurant is dat ik onmogelijk kan kiezen tussen de vele soorten chocoladetaarten, fondues en drankjes, wat betekent dat ik maar vaak moet terugkomen zodat ik alles kan uitproberen.

Zondag 21 oktober:
De weekendtrip was dit weekend weer Baños, en aangezien wij daar al waren geweest had Pablo voor ons iets anders georganiseerd: een fietstocht vlakbij de grens met Colombia. Ach ja waarom niet, dachten wij, Sabrina, Claudia, Nina, Sofie en ik. En 41 kilometer moet te doen zijn. En anders konden we altijd nog in de bus gaan zitten die ons zou volgen.
Toen we zaterdagochtend om half 5 (!!) op de afgesproken plek in Quito aankwamen, zagen we onze tripgenootjes: allemaal superfanatieke jonge Ecuadorianen in professionele fietspakjes en ze waren al bezig met de warming up. En daar stonden wij, ongetrainde gringas in spijkerbroeken. Maargoed, we zouden gewoon op ons eigen tempo de fietstocht doen.
Toen kwam het busje waar we ons allemaal in moesten proppen. Het was een schoolbusje voor Ecuadoriaanse kinderen, gemaakt voor dubbelkleine mensen dus. Als we benen hadden gehad van een halve meter zouden we ze misschien kwijt hebben gekund, maar helaas was dat niet het geval. We moesten met 15 mensen in dit kleine busje, dus het was echt ontzéttend comfortabel, Dit zou normaal gesproken niet zo’n probleem zijn geweest, ware het niet dat de busrit vijf uur duurde. Toen we aankwamen op het beginpunt van onze fietstocht in the middle of nowhere konden we dus ook niet wachten om onze benen te strekken en te fietsen.
Na 10 minuten waren we al moe. We bevonden ons namelijk op 4000 meter hoogte en we moesten alleen maar de berg óp fietsen. Ook regende het en met een natte spijkerbroek fietsen is niet echt mijn hobby. Na een uur ofzo gaven we het dus op, we laadden onze fietsen op de pickuptruck en gingen in de bus zitten om de rest van de fietstocht per bus af te leggen en af en toe uit te stappen om foto’s te maken. Het was namelijk wel erg mooi en er groeide een heel vreemd soort plant, die alleen hier schijnt voor te komen en maal 5 mm per jaar groeit. Sommigen waren wel 3 meter dus die moeten best oud zijn geweest. Ik ben de naam natuurlijk alweer vergeten.
Aangezien de fanatiekelingen allemaal nog aan het fietsen waren, hadden we nu wél ruimte in de bus, dus het was best relaxed. Behalve dat we met een STADSbus over de meest brokkelige, modderige en hobbelige paadjes in de bergen reden. En ja, na een tijdje kwam de bus vast te zitten in de modder. Gelukkig was de pickuptruck er om de bus, met veel moeite en hulp van ons, uit de modderpoel te trekken. Een kwartier later kwamen we wéér vast te zitten, weer hetzelfde verhaal. Dit gebeurde vier (!!) keer, en de vierde keer pleurde de bus ook nog bijna in het ravijn toen ie loskwam. Het was eigenlijk best grappig en na de 2e keer vastlopen zaten de buschauffeur, de pickuptruckbestuurder en de gids zelf ook al helemaal onder de modder. Uiteindelijk kwamen we om half zeven aan in het dorp Tulcán om eindelijk te lunchen. De fanatieke fietsers waren hier al twee uur aan het wachten op ons. En toen volgde de zeer comfortabele busrit terug naar Quito, dit keer íets minder erg omdat we de beste plaatsen hadden ingenomen.
Al met al was het dus een mislukte trip maar wel met veel lol.

Vandaag had ik nodig om een heleboel nuttige dingen te doen zoals naar de wasserette gaan, wat dingen uit te zoeken voor mijn reis naar de Galapagos (ik ga waarschijnlijk met Sabrina en Claudia begin december), naar Nederland te bellen, mijn kamer op te ruimen, geld te pinnen, en boodschappen te doen. Dit laatste was echt nodig want ons gastgezin verstopt al sinds vorige week vrijdag het wcpapier voor ons. We hebben 3x gevraagd om wcpapier maar we kregen het nog niet, waardoor we genoodzaakt waren de servetjes uit de keuken te stelen maar die waren nu ook op. Nu hebben we dus maar zelf wcpapier gekocht.