Week 9

Week 9

Afgelopen week zijn we met een groepje meiden (hoe typisch) naar een guardería geweest, een soort kinderdagverblijf voor arme kindjes. Dit wordt gefienancierd door de overheid, maar volgens mij besteedt de overheid hier niet zo veel geld aan, want anders vraag ik me toch af waar dat geld dan is gebleven. Het was een vrij klein gebouw met veel kindjes en weinig begeleiders. De kindjes waren allemaal aan het ‘slapen’ toen wij kwamen, dat wil zeggen dat ze met z’n zessen op een matras op de grond lagen te staren, tot het weer toegestaan was om rond te rennen rond het gebouw. Wij kwamen met onze proyectos-coördinator en we hadden slagroomtaart meegenomen, wat ik op zich best fout vond want nu waren de begeleiders de hele tijd hun dank aan het betuigen aan ons. We gingen hier trouwens heen om te kijken of het iets voor ons was om vrijwilligerswerk te doen. Ik was eerst van plan dit hier te gaan doen, maar ik vond het toch maar niks en ik had al helemaal niet het gevoel dat ik die kindjes blij maakte: op een zeker ogenblik moesten we een paar jonge kindjes helpen met eten, dus dat deden we mooi en ook probeerden we wat te kletsen met de kindjes die amper wat terugzeiden en ons met bange ogen aanstaarden, tot mijn kindje zei dat ie zelf wel kon eten. En dat was ook zo dus toen voelde ik me nogal nutteloos. La guarderia lag ook nog eens in het zuiden van Quito, het kostte 40 minuten in te volle bussen om er te komen en de buurt vond ik ook niet zo prettig. Niet echt voor herhaling vatbaar dus.

Afgelopen week was Eemeli’s laatste week in Ecuador. Daarom gingen we (Eemeli, Jannik, Joshua, Claudia, Sabrina, Nina, Sofie en ik) woensdag met z’n allen koken in een van de keukens van het gastgezin van de jongens. We maakten Alpenmacaroni (op zijn Zwitsersduits uitgeproken), een zeer goed initiatief van Sabrina en Claudia, beide Zwitsers. Het was een supergezellige avond, we zijn inmiddels best een hecht groepje met z’n achten. Het afscheid van Eemeli op vrijdag was dan ook niet makkelijk, maar we hebben al besloten komende zomer ergens in Europa een reunie te houden! En daar kijken we allemaal al naar uit. Helaas gaat iedereen behalve Jannik eerder weg uit Ecuador dan ik, best een somber vooruitzicht. Nina zie ik in mijn eerste 2 weken in Sydney in ieder geval weer, want zij is hier van december tot begin maart en ik kom hier ongeveer 23 februari aan, dus dat is best toevallig en een leuk vooruitzicht!

Zaterdag was de voetbalwedstrijd Ecuador-Venezuela in het olympisch stadion en Pablo had kaartjes geregeld voor ons, dus gekleed in de gele Ecuadoriaanse shirtjes, met vlaggetjes op onze wangen en hoeden gingen we het volle stadion binnen. Hier moesten we een eeuw wachten: de wedstrijd begon om half 6 en om 2 uur moesten we al bij het stadion zijn. ‘Dankzij’ het nieuwe weertype in Quito moest het ook nog de helft van de tijd regenen, en aangezien er geen overkapping is boven het stadion, werd iedereen kleddernat. Maar de sfeer was er niet minder om. De uren die we moesten wachten werden gevuld met gezang, mijn favoriete liedje was al snel: “Vaaamoooos, Ecuatoriaaaanoooos, esta taaardeee, tenemos que ganaaaar!” De andere liedjes hadden namelijk wat ingewikkeldere songteksten en waren wat moeilijker om mee te blèren. De wedstrijd zelf was nogal saai, en ik was niet eens de enige die dat vond.

Dit weekend was er geen schooltrip, dus hadden Sabrina, Claudia en ik zelf maar wat geregeld: een wandeltocht op de vulkaan Cotopaxi, 5900 meter hoog. Uiteindelijk waren we zondagochtend met nog 11 andere EF studenten, 2 gidsen en een chauffeur op weg naar deze op-een-na-hoogste berg van Ecuador. De wandeltocht ging tot 5 kilometer hoogte, en op deze hoogte was het behoorlijk vermoeiend om te lopen. Na 5 minuten voelde het alsof ik al een uur aan het klimmen was. Op deze hoogte was het ook behoorlijk koud, maar gelukkig hadden we ons goed voorbereid door handschoenen, sjaals en mutsen te kopen in de inheemse markt in Quito. Het was echt bijzonder mooi op deze vulkaan, het gesteente veranderde van grijs tot bruingeel tot rood en op een zeker ogenblik hadden we de gletsjer bereikt, dit was nog mooier en af en toe gingen de wolken even weg en konden we de hele omgeving zien. En mijn bergschoenen kwamen eindelijk eens goed van pas!

Oja, over het weer in Quito. Woensdag 3 oktober om precies te zijn, is het weertype plotseling veranderd. In mijn eerste 6 weken heb ik misschien 5 keer een uurtje regen meegemaakt, voor de rest was het altijd droog en meestal warm en zonnig. Maar sinds woensdag 3 oktober heeft het elke dag nog geregend! En behoorlijk hard en lang ook. Het is nogal irritant, de ochtenden zijn nog steeds warm en zonnig dus je denkt er niet echt aan om een jas mee te nemen voor de regenachtige en koude middagen. Begin december zal het weer weer normaal worden, dus nog even volhouden...