Een reis in twee werelden

Vorige week was mijn tijd in Antigua voorbij. Ik had aan de ene kant zin in wat nieuws en in het backpacken maar aan de andere kant had ik echt geen zin om afscheid te nemen van een aantal Antiguanen. Anders dan in Ecuador had ik hier veel contact met de ‘locals’, wat me behoorlijk goed beviel. Zelfs met de dokter had ik het na die eerste rare week best wel gezellig, nadat ik hem verboden had me de hele tijd te overladen met complimentjes (wat resulteerde in opmerkingen als: “het enige minpuntje aan jou is dat je niet zo mooi bent…”, gevolgd door een hard gelach) en hij heeft me zoveel mogelijk medische dingen laten meemaken. Zo moesten we bijvoorbeeld naar het gemeentehuis om de bloeddruk van de burgemeester te meten. Op zich geen spectaculaire gebeurtenis, maar de burgemeester is hier een heel hoog piefje waardoor het in een keer een heel cool proces was.
Het eerste weekend van mijn reis besloot ik samen met een Nederlandse vriendin uit Antigua door te brengen in Tikal, de grootste maya ruines van Midden Amerika. De reis naar Tikal duurde 12 uur maar we hebben heerlijk geslapen in een verbazingwekkend luxe bus (voor Guatemalteekse begrippen althans). Tikal was indrukwekkend en het was gezellig met z’n tweeën. Zondagavond moest Mirjam echter weer terug naar Antigua en begon mijn reis alleen. De volgende ochtend nam ik de bus naar Belize city, waarin ik Adam ontmoette, een coole Amerikaan die dezelfde reisplannen had als ik (dat was: geen). We hadden beide gehoord dat Caye Caulker, een tropisch relaxed rasta eiland, the place to be was in Belize, dus besloten we daar samen heen te gaan. Het was gezellig en handig om een reismaatje te hebben. Zodra we uit de bus stapten in Belize, werd het duidelijk dat Belize een totaal andere wereld is dan Guatemala. Er kwamen direct allemaal rasta’s met missende tanden op ons af gestormd om ons allerlei diensten aan te smeren, een situatie die ik normaal gesproken meteen ontvlucht zou zijn. Maar Adam ging met elk van hen het gesprek aan en daardoor hadden we na een tijdje alle informatie die we nodig hadden en kwam ik er achter dat Belizeboys eigenlijk super behulpzaam zijn.
Caye Caulker bleek inderdaad de place to be te zijn voor het Carribische eilandgevoel. Ongeveer zo als ik mij Jamaica voorstel in het klein: alle locals waren de hele dag stoned en iedereen zat de hele dag maar wat te chillen. Ik greep mijn kans om een uurtje tussen de palmbomen te windsurfen in de warme carribische zee (verder was er niet bijzonder veel wind). Hoewel ik officieel alleen aan het reizen was, waren Adam en ik zo ongeveer 24 uur samen (uiteraard gewoon als reisbuddies), en na twee dagen benauwde me dat een beetje. Dus besloot ik een dag eerder dan gepland (voor zover we plannen hadden) verder te gaan reizen. Ik belandde na een halve dag reizen op een mini eilandje ter grootte van een voetbalveld, waar slechts een handjevol toeristen was. In het dorpje waarvandaan de speedboot vertrok naar het eiland (met mij als enige passagier) was ik een beetje aan het praten met de duikleraar van het eiland. Op weg naar het eiland zei hij: “so I was thinking… lets first get settled, than go snorkeling, go to happy hour, have dinner, and then watch a movie or something.” (Belize is Engelstalig)
Ik wist niet dat mijn bezoek aan dit eiland inclusief een volledig entertainmentprogramma was, maar het klonk wel chill, dus zo ging mijn eerste dag (en de tweede eigenlijk ook). Tijdens het snorkelen vingen we twee kreeften die we vervolgens hebben bereid en opgegeten, super chill. Ik was de enige gast in mijn hotel en had door drie van de muren uitzicht op palmbomen en de zee. Ik was echt in het paradijs beland daar. Helaas moest ik op dag drie weer door, maar ik heb geweldige herinneringen aan het kleine eilandje Tobacco Caye. De rest van mijn reis kwam ik er voortdurend opnieuw achter hoe vriendelijk en behulpzaam de Belizers zijn, en hoe relaxed de sfeer is. Vooral toen ik de zuidelijke grens met Guatemala had overgestoken en daar weer in een of ander lelijke stad belandde waar ik me ‘s avonds niet bepaald veilig voelde. Een pluspunt was wel dat ik eindelijk weer Spaans kon spreken, wat ik om de een of andere reden toch verkies boven Engels.
Gister kwam ik weer terug in Antigua, en ‘s avonds had Gustavo een klein afscheidsfeestje voor mij gepland met een paar van zijn vrienden… vet gezellig. Ik ben nu klaar om weg te gaan en vanaf dinsdag bevind ik mij weer in NL!


Fotos
http://picasaweb.google.co.uk/102960932565385617695/Online?feat=directlink