Un poco de todo

Mijn weekend was geweldig. Met een meisje van.mijn school ging ik naar Lago d’Atitlan, schijnbaar een van de mooiste meren ter wereld (op het plaatje in de Lonely Planet ook echt een van de mooiste meren van de wereld, jammer alleen dat het nogal bewolkt en regenachtig was, en de vulkanen om het meer dus allemaal omhuld waren met donkere wolken, en het meer dus niet meer zo veel weg had van een van de mooiste meren ter wereld… dit was het minder geweldige deel).
Tijdens onze boottour ontmoetten we een taiwanees met een onuitspreekbare naam (dus noemden we hem maar Sergio) en een Uruguayaan genaamd Juan Pablo. De rest van het weekend hebben we met hen doorgebracht, en dat was dus het geweldige deel. Sergio was te vermakelijk voor woorden. Het is alleen al grappig om hem te observeren als hij eet. Tijdens het eten in een redelijk chique restaurant meldde hij ons na een HALVE cuba libre dat hij zich een beetje dronken voelde, en dat hij even een glaasje water ging halen. Toen hij opstond flikkerde z’n stoel om.

Voor het gemak ga ik maar even in de chronologisch omgekeerde volgorde verder.

Afgelopen week zat weer vol met (medisch) spaanse privélessen en ziekenhuis-rondleidingen. Ik heb al 7 organisaties bezocht, varierend van het paupere publieke ziekenhuis (zalen vol met verminkte, verlaten kinderen) tot de duurste privékliniek (een vijfsterrenhotel-achtig complex met de beste medische zorg). De verschillen zijn onvoorstelbaar. Dat laatste is trouwens op bijna alles in Guatemala van toepassing. Het is allemaal wat erger dan ik had gedacht. 75% van de grond in het hele land is in het bezit van 15 families. Guatemala is in Midden Amerika, op Haíti na, het land met de meeste ondervoeding. De 40 jaar durende burgeroorlog, die pas 10 jaar voorbij is, heeft volgens mijn leraar bij iedereen psychische schade veroorzaakt. Daarom is er zoveel geweld, daarom verkopen moeders hun kinderen. De regering schijnt daarnaast ook nog eens een ramp te zijn, zo corrupt als het maar kan en honger wordt volledig genegeerd en zelfs ontkend.
Nu komt de grote ECHTER: in Antigua is van dit alles niks te merken. Het is mooi, relatief veilig, schoon, en vol met buitenlanders. Het komt op mij over als een soort schijn-stadje. Maar het is eerlijk gezegd wel heerlijk om hier te zitten en ‘s avonds gewoon over straat te kunnen lopen.

Morgenochtend begin ik met mijn stage in Santa Catarina Barahona, een klein lelijk dorpje op een half uur afstand met de bus. Ik heb er vet veel zin in, behalve dan dat ik voortaan op een onmogelijk tijdstip moet opstaan, ik moet namelijk al het huis uit om 6:50 uur ‘S OCHTENDS (hoewel ik ‘S NACHTS hier meer van toepassing vind), maar dat is hier vrij normaal dus ik ga er vrolijk aan meedoen.

Het (vorige) weekend in Monterrico was trouwens best wel grappig, want ik was met een groepje Texanen, die voor mij nog nooit een Nederlander hadden ontmoet. Ik heb dus vragen moeten beantwoorden als: ben je wel eens in een Mc Donalds geweest? En: heb je wel eens een Amerikaanse film gezien? Nogal lachen dus. ‘s Avonds gingen we op schildpaddentour en we vonden een schildpad die net het water uit kwam om haar eieren op het strand te gaan leggen. Binnen een uur was ze het strand op en neer gelopen (bedenk even dat schildpadden niet echt snelle creatures zijn) én had ze maarliefst 96 eieren gelegd. 96 eieren!!!!!!!

Fotos:
http://picasaweb.google.co.uk/102960932565385617695/ONLINEEXTRA?authkey=Gv1sRgCJTvnJXUo-XIIw&feat=directlink