Een week in Antigua

In een week kun je best veel leren. En al helemaal als je privéles hebt. Hoewel ik heb betaald voor groepslessen heb ik heel relaxed mijn eigen maestros, beide erg grappig. Mijn lessen gaan bijna allemaal over medische dingen, en mijn huiswerk bestaat meestal uit informatie opzoeken over een bepaalde ziekte en vervolgens mijn leraar alles vertellen over de oorzaken, risicos en behandelingen van bijvoorbeeld een labio leporino con paladar hendido (hazenlip met gespleten gehemelte), el sindrome de colon irritable (prikkelbaredarmsyndroom) en la enfermedad de Crohn (ziekte van Crohn). Het zijn net tutorgroep-opdrachten, maar dan in het Spaans! Best wel cool dus. Ook gaat het vaak over de gezondheidszorg in Guatemala, waar bijna niemand een verzekering heeft en waar mensen doodgaan aan de simpelste dingen. Zo vertelde een van mijn leraren dat kindjes op het platteland gewoon doodgaan aan verstikking omdat de familie niet weet wat je moet doen als een kindje zich verslikt.
Ik heb deze week een paar medische organisaties bezocht (zeer interessant!) O.a. een groot opvangcentrum voor kinderen met mentale aandoeningen en/of spierdystrofie. Het centrum bestond voornamelijk uit zalen met kinderen (later bleken het ook volwassen te zijn, maar die zagen er ook uit als kids) in een rolstoel die wat voor zich uit aan het staren waren en waarvan er een paar continu aan het schreeuwen waren. We kregen een rondleiding door het hele complex (dat ook een schooltje en een creche bevatte) maar het was net alsof we aapjes aan het kijken waren, hoewel het wel wat ongemakkelijker was dan aapjes kijken. Er zaten een paar honderd kinderen en er was maar één dokter, nog parttime ook. De andere helft van de week werkt hij namelijk in een andere kliniek.
‘We’ is trouwens een groep Amerikanen van de Texas Nursing University, en ik. Zij blijven maar 2 weken en werken hier nu elke ochtend, terwijl het voor mij de eerste 2 weken alleen nog maar bezoeken zijn (en daarna 2 weken stage).
Er zijn erg veel leuke mensen hier, zowel op de school als in mijn huis! Erg aardige en geïnteresseerde familie én hele gezellige huisgenootjes genaamd Caroline (engeland) en Carolin (oostenrijk). Het nachtleven begint hier al om een uur of 8 ‘s avonds, en om 1 uur gaat alles al dicht. Maar dat is best wel chill aangezien we elke ochtend om 8 uur weer op school moeten zijn.
Gister heb ik iets heel cools gedaan. Ik ging naar de vulkaan Pacaya, die 3 weken geleden is uitgebarsten. Het begon al goed, want ik zou om 6 uur opgehaald worden met een busje, maar mijn wekker was niet afgegaan dus toen het busje er was en ik eigenlijk op straat had moeten staan wachten, lag ik nog lekker te slapen. De oma kwam mij wakker maken dus ik haalde muy rápido wat kleren uit mijn kast (warme kleren aangezien ik dacht: vulkaan, hoog, koud) en zat 3 minuten later in de bus! Geheel voorbereid dus, was ik een paar uur later al over de enorme lavastromen aan het klimmen (inmiddels zwart, maar nog wel stomend van de hitte). Als je een houten stok in de lava stak brandde die gewoon weg. Mijn warme kleren waren dus wel redelijk overbodig. Oja, we hadden ook een erg betrouwbare gids. Namelijk een jongetje van een jaar of 15 (hij beweerde zelf 18 te zijn) die regelmatig de groep vergat, om met een stok en een stukje lava in alle rust zijn honkbalskills te gaan oefenen. Best wel schattig.

Plannen: vanavond ergens eten met een Guatemalteek genaamd Gustavo, gister in de bar ontmoet, om mijn Spaans te oefenen uiteraard, zaterdag+zondag met de groep Amerikanen naar de kust, chillen op het strand, schildpadden zoeken, misschien surfen, en volgende week een aantal nieuwe medische organisaties bezoeken. Allemaal druk en leuk!