Brrrrr

13/8
Brrrrr,

Ik ben inmiddels bijna een week in Peru. Helaas is het niet zoals mijn eerdere reizen in Latijns Amerika ‘helemaal geweldig’ vanaf het begin. Steeds vaker heb ik het wel naar mijn zin, maar wat nogal overheerst is de vrijwel altijd aanwezige kou, het gebrek aan water in mijn huis, het niet altijd even goed weg te krijgen eten en het onveilige gevoel wat ik af en toe heb op straat.

Om de kou wat te illustreren: vrijwel alles gebeurt hier in winterjassen. Het avondeten (gezellig met de hele familie in winterjas aan tafel), de consulten in de kliniek (de witte jas past met een beetje moeite ook wel over mijn winterjas), de Spaanse lessen, etc. Desondanks loop ik meestal rond met kippenvel en blauwe lippen. Ik ga zelfs naar bed met mijn winterjas aan, totdat mijn kruik mij wat heeft opgewarmd. Die kruik is trouwens de beste gadget die ik me hier kan bedenken, alleen voel ik me wel wat bezwaard dat ik steeds aan mijn familie moet vragen om hem te vullen. ’s Avonds komt er namelijk meestal geen water uit de kraan, en zij hebben blijkbaar altijd een voorraad en een fluitketel.

Eerst maar even over mijn familie: Mari de moeder is super lief en zorgzaam, Gonzalo de vader maakt alleen maar grapjes en is zoals een echte latino betaamt erg complimenteus. La abuelita (het oma’tje) van wie ik de naam niet weet is ook erg vriendelijk en vooral schattig: gewikkeld in jassen en sjaals komt ze net met haar hoofd boven de tafel uit om te eten. Verder is er nog een zoon maar die heb ik nog weinig gezien. Het eten is voor mij elke keer een opgave, maar ze doen in ieder geval hun best. Het is wel een hele warme geïnteresseerde familie en ze hebben me al ingewijd in allerlei Spaans nagesynchroniseerde braziliaanse soaps (de tv staat namelijk altijd aan).

Mijn huis ligt op 20-30 minuten lopen van het centrum. Het is niet een erg florisante wijk, maar gelukkig rijden overal taxi’s. Ik durf alleen nog niet echt het huis te verlaten als het donker is, maar misschien is dit overdreven. Hopelijk komt er snel een nieuw huisgenootje.

Waar het me al helemaal niet veilig lijkt is in de buurt van mijn stage-adres. Dit is een gezondheidscentrum in een arme, nogal vieze wijk. Overdag ga ik er lopend naartoe, maar na het werk mag ik van de hoofdzuster niet meer alleen over straat en moet iemand met mij mee. Dat vind ik nogal bezwaarlijk aangezien het tot mijn huis ook minstens 20 minuten lopen is. Vandaag kregen de tandarts en zijn assistente deze taak, en dat was eigenlijk heel gezellig, dus misschien moet ik gewoon maar gebruik maken van deze service.

Mijn stage is in een soort polikliniek met 2 dokters, een paar verpleegkundigen, een tandarts, een verloskundige, een fysiotherapeut en nog iemand die kruidengeneeskunde bedrijft. Mensen kunnen hier voor heel weinig geld een consult krijgen. Gemiddeld krijgen ze 5 verschillende medicijnen voor hun probleem, vaak verkoudheden of blaasontstekingen, maar ook wat meer typische dingen als buiktyphus, de mazelen en allerlei parasitaire dingen. Er zit natuurlijk bijna altijd ook een antibioticum bij. Ik zit zoals bij een Nederlands coschap naast de dokter en mag de anamnese aanvullen en het onderzoek doen. Het is alleen nogal lastig omdat ik de helft van wat gezegd wordt niet begrijp. Een dokter is leuk en vraagt vanalles, de andere mag ik nog niet zo. Ik ben benieuwd hoe het de komende 8 weken zal gaan.

En om dit alles af te sluiten met iets positiefs: het centrum van Cusco is wel echt heel mooi en als de zon schijnt is het zelfs warm. Het schijnt overigens ook alleen maar warmer te worden de komende maanden. En de school lijkt me leuk met leuke studenten, en ik heb zin om allerlei leuke tripjes te gaan maken in de weekenden.